ขอยกตัวอย่าง คดีฉ้อโกรงทรัพย์ ความอาญา ความผิดลหุโทษ
ขออนุญาติยกเรื่องใกล้ตัวมานิดนะคะ
A เป็นนักศึกษา หารายได้เพิ่มเติมจากการขายสินค้าผ่านทางอินเตอร์เน็ต โดยการสั่งของมาขายนั้น A จะสั่งของจาก ก ในรูปแบบพรีออเดอร์ โดยที่A จะเก็บเงินจากทางลูกค้าของตนมาสั่งกับนาย ก แต่ A ไม่ได้รับสินค้าจาก ก จึงถูกลูกค้าแจ้งความดำเนินคดีในข้อหา ฉ้อโกงทรัพย์
ตามกระบวนการทางกฏหมาย เนื่องจากจนท.ตร. ส่งหมายเรียกไปที่บ้านภูมิลำเนาของ A แล้วหมายตีกลับ(ไม่ทราบด้วยเหตุใด) จึงออกหมายจับ
A ถูกจับกุมตามหมายจับของ สภ........ ตร. แจ้งว่าต้องควบคุมตัวไว้ไม่สามารถปล่อยได้ถ้าเจ้าทุกข์ไม่ถอนคำร้อง เจ้าทุกข์แจ้งว่าต้องการเงินที่จ่ายไปคืน ไม่ได้ต้องการอะไรจ่ายคืนก็จบเพราะเหนว่ายังเรียนอยู่......
ถ้าเจ้าทุกข์ยอมความถอนแจ้งความคดีก็จบ!! "แต่" ลืมไปรึป่าวคะว่า ตัวผู้ต้องหานั้นเสียประวัติไปเรียบร้อยแล้ว ที่จบนั่นก็แค่ เจ้าทุกข์ได้เงินคืน ผู้ต้องหาสามารถใช้ชีวิตตามปกติได้ไม่ต้องไปอยู่ในเรือนจำ แต่ผู้ต้องหากลับว่าเคยมีประวัติเรื่องนี้ติดตัวไปตลอด มีผลกระทบในการปรพกอบอาชีพในอนาคต
ถ้าพูดกันตามจริง ก็ คงมี 2 ความคิด คือ เข้าข้างเจ้าทุกข์ แต่ ก็ต้องเข้าใจผู้ต้องหา
ส่วนตัว แค่คิดว่า ที่จริงแล้ว จะความผิดฐานลหุโทษ หรือไม่ก็ตาม มันก็เป็นความผิดติดตัว เป็นผู้เคยต้องคดี
แต่องค์กรที่เกี่ยวข้องในด้านนี้มักจะพูดเสมอว่า ให้สังคมให้อภัยผู้ต้องหาที่ถูกปลล่อย พ้นโทษ และยอมรับเขากลับเข้าสังคม แต่ด้วยความเป็นประเทศไทย หน่วยงานรัฐเองส่วนใหญ่ในการพิจารณาบุคคลเข้าทำงานก็มักจะต้องตรวจสอบประวัติและคัดคนกลุ่มนี้ออกอยู่เสมอ -__"
รับโทษตามกฏหมาย ยังต้องมาต่อสู้รับโทษทางสังคมอีก
ยิ่งสังคมบ้านเรา ปากต่อปาก โทษทางสังคมช่างโหดร้ายนัก!!!~
ทางที่ดีหลีกเลี่ยงความเสี่ยงที่จะทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ดีกว่าค่ะ
แค่อยากแชร์ความคิด ขอบคุณค่ะ