ผมได้มีโอกาสไปนั่งสังเกตการณ์การพิจารณาคดีในศาลเมื่อไม่กี่วันก่อนแล้วก็ได้ภาพบางอย่างที่สะกิดใจ ผู้ต้องขังคนหนึ่งเดินเท้าเปล่าลากโซ่ตรวนเข้ามาหน้าบัลลังก์ศาลเพื่อฟังคำตัดสินคดี ไม่ว่าศาลจะตัดสินว่าผู้ต้องขังทำผิดจริงหรือไม่คนหลายคนอาจจะตัดสินความผิดของเขาไปแล้วจากการที่เขาปรากฎกายในชุดผู้ต้องขังพร้อมโซ่ตรวน
ตามหลักสากลบุคคลย่อมถูกสันนิษฐานว่าเป็นผู้บริสุทธิจนกว่าจะมีการพิสูจน์ความผิดตามกฎหมาย ผู้ต้องขังที่ถูกคุมขังระหว่างการพิจารณาคดีจึงถือว่าเป็นผู้บริสุทธิแม้ว่าจะถูกจองจำในระหว่างการไต่สวนก็ตาม อย่างไรก็ดีการปรากฎกายของผู้ต้องขังในสภาพถูกตีตรวนอาจทำให้สาธารณะชนตัดสินความผิดของผู้ต้องขังเหล่านั้นไปก่อนจะมีคำตัดสินของศาลซึ่งเท่ากับว่าหลักการได้รับการสันนิษฐานว่าเป็นผู้บริสุทธิได้ถูกทำลายไปพร้อมกับศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของผู้ต้องขังเหล่านั้น
การอ้างเรื่องความปลอดภัยและกลัวผู้ต้องขังหลบหนีเป็นข้อที่ไม่สามารถรับมาพิจารณาได้เพราะในศาลก็มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่ทุกจุดทั้งผู้ต้องขังก็มีผู้คุมคุมตัวมาไม่สามารถจะหลบหนีได้โดยง่าย หรือหากผู้ต้องหาคนใดมีท่าทีว่าจะหลบหนีอย่างชัดแจ้ง การใช้เครื่องพันธนาการอื่นที่มีมนุษยธรรมกว่า เช่นการพัฒนาเครื่องพันธนาการแบบใช้อุปกรณ์อิเล็คโทรนิคติดตามตัวได้ ก็น่าจะเป็นมาตรการที่รักษาไว้ได้ทั้งความปลอดภัยของผู้อื่นและเคารพศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของผู้ต้องหาเอง
ขณะที่ในประเทศที่กระบวนการยุติธรรมยังถูกรุมเร้าด้วยปัญหาอย่างประเทศกัมพูชาผู้ตั้งขังที่อยู่ต่อหน้าบัลลังก์จะได้รับการปลดเปลื้องพันธนาการจนหมดสิ้นและยืนอยู่ในศาลอย่างมีศักดิศรีในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง กระบวนการยุติธรรมไทยที่ถือว่าตนก้าวมาไกลกว่ากัมพูชาจะยอมคงระเบียบปฏิบัติที่ล้าหลังนี้อยู่อีกหรือ?
ถึงเวลาแล้วที่ทางการไทยจะทบทวนมาตรการดังกล่าวและยุติการตีตรวนผู้ต้องขัง
