ผมว่ามันค่อนข้างสุ่มเสี่ยงกับการที่ถ้าพิสูจน์ได้ว่าซ้อมจริง ให้ยกฟ้องทันที อย่างน้อยการพิสูจน์ผลก็เป็นสิ่งที่ยาก และผลของคำว่าซ้อมคือแค่ไหน และเพื่ออะไร ที่สำคัญผมเห็นแย้งว่ามันเป็นคนละเรื่องกันครับ




และผมว่ามันเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ ปัญหาจริงๆคือจะทำยังไงให้ตำรวจที่เป็นเจ้าพนักงานของรัฐ รู้และเข้าใจถึงสิทธิของความเป็นมนุษย์อย่างแท้จริงมากกว่า เพราะว่าสิทธิของผู้ต้องหาก็มีอยู่แล้ว สิทธิความเป็นมนุษย์ก็มีอยู่แล้ว แต่ตำรวจกลับเพิกเฉยละเลย เช่นการเอามาประจาน ยัดข้อหา ทั้งที่เป็นแค่ผู้ต้องหายังไม่ได้เป็นนักโทษ เยอะแยะไปหมด ที่สำคัญกฎหมายสำหรับควบคุมในปัจจุบันก็มีใช้ได้อยู่แล้ว ไม่ได้ล้าสมัย แต่อยู่ที่ว่าตำรวจจะมีจิตสำนึกนำมาใช้ได้ผลแค่ไหนมากกว่า




แต่ผมก็ไม่ได้เห็นด้วยถ้าจะมีการซ้อมผู้ต้องหา (แบบไม่เคารพสิทธิความเป็นมนุษย์และสิทธิตามกฎหมาย) เพื่อให้ได้มาซึ่งเป้าหมายของตำรวจ และผมไม่เห็นด้วยกับการปล่อยผู้ร้ายไปเพื่อรักษาคนบริสุทธิ์ (อย่างหลังเหมือนหนังจีนไปหน่อย)




สุดท้ายผมเห็นว่าถ้ากฎหมายนั้นเอาจริง ตำรวจที่แย่ๆแบบนั้นจะหมดไป แต่ปัญหาคือคนใช้กฎหมายกลับละเลยซะเอง ต่อให้มีกฎหมายเทวดามาควบคุม ตำรวจก็ไม่ใช้




.............สรุปถึงแม้จะไม่เห็นด้วยหลายอย่าง แต่ก็ชอบความคิดของเจ้าของกระทู้ที่มองเห็นถึงปัญหาในจุดนี้ครับ

คุณ john.until เรียนกฎหมายมาแน่เลย (ดูจากภาษาที่ใช้)

ไม่ได้ครับ เป็นพยานหลักฐานที่ได้มาโดยมิชอบ รับฟังไม่ได้
ตาม ประมวลกฎมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 226 ครับ

งั้นถ้ากำหนดให้ การซ้อม เป็น การได้มาซึ่งพยานหลักฐานที่มิชอบ ก็จะตอบโจทย์ที่เสนอมาไหม?
ได้ผลเหมือนกันรึเปล่า?