ในระบบกฎหมายไทย มีกฎหมายว่าด้วยความมั่นคงอยู่สามฉบับ ได้แก่ พระราชบัญญัติกฎอัยการศึก พ.ศ. 2457 พระราชกำหนดการบริหารราชการในสถานการณ์ฉุกเฉิน พ.ศ.2548 และพระราชบัญญัติการรักษาความมั่นคงภายในราชอาณาจักร พ.ศ.2551 กฎหมายทั้งสามฉบับมีความแตกต่างกันในส่วนของผู้มีอำนาจประกาศ เหตุในการประกาศ รวมทั้งขอบเขตอำนาจของเจ้าหน้าที่ในการบังคับให้เป็นไปตามกฎหมายด้วย

 

ในเชิงหลักการ การประกาศใช้กฎหมายว่าด้วยความมั่นคง จะประกาศได้เฉพาะในกรณีที่ปรากฎเหตุการณ์อันกระทบต่อความมั่นคงเท่านั้น  เพราะกฎหมายเหล่านี้ ให้อำนาจเจ้าหน้าที่รัฐออกข้อกำหนดในการจำกัดการใช้สิทธิและเสรีภาพหลายประการ อย่างไรก็ดี หลักการนี้ดูเหมือนจะไม่ได้รับการปฏิบัติในรัฐไทย ดังจะเห็นได้จากที่ในหลายครั้ง กฎหมายว่าด้วยความมั่นคงเหล่านี้ถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือในการจัดการกับการชุมนุมทางการเมือง ล่าสุดมีการประกาศใช้ พ.ร.บ.ความมั่นคงในสามเขตของกรุงเทพมหานครเพื่อรับมือผู้ชุมนุม ทั้งๆที่ไม่มีสัญญาณหรือแนวโน้มที่การชุมนุมทางการเมืองจะนำไปสู่ความรุนแรง

 

 

โดยส่วนตัวเห็นว่า การประกาศใช้กฎหมายว่าด้วยความมั่นคงเพื่อจัดการกับการชุมนุมเป็นเรื่องที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง เพราะลำพังกฎหมายอาญาและกฎหมายอื่นก็สามารถที่จะใช้ควบคุมดูแลการชุมนุมได้อยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องประกาศกฎหมายว่าด้วยความมั่นคง ทั้งสถานการณ์การชุมนุมก็ไม่ได้ส่อไปในทางที่จะเกิดความรุนแรง การประกาศ พ.ร.บ.ความมั่นคงเพื่อควบคุมการชุมนุมของรัฐในครั้งนี้จึงดูจะเป็นการกระทำที่เกินกว่าเหตุและเป็นการสร้างบรรทัดฐานที่ผิดให้สังคมไทย

 

อย่างไรก็ดี การกระทำของรัฐครั้งนี้ยังไม่น่ากลัวเท่ากับการที่คนในสังคมไทย ฟังข่าวการประกาศใช้กฎหมายว่าด้วยความมั่นคงด้วยความเพิกเฉย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฝ่ายที่เคยได้รับผลกระทบจากการใช้กฎหมายดังกล่าว ซึ่งเลือกที่จะไม่ส่งเสียงคัดค้าน เพราะการใช้กฎหมายว่าด้วยความมั่นคงครั้งนี้เป็นไปเพื่อจำกัดสิทธิการชุมนุมของขั้วตรงข้ามทางการเมือง การเพิกเฉยต่อการใช้กฎหมายว่าด้วยความมั่นคงของคนในสังคมครั้งนี้ อาจเป็นการสร้างบรรทัดฐานและเป็นการเซ็นเช็คเปล่าให้รัฐบาลปัจจุบันรวมทั้งรัฐบาลในอนาคต ใช้กฎหมายว่าด้วยความมั่นคง มาใช้จัดการกับการชุมนุมที่จะเกิดขึ้นในอนาคต และนั่นก็หมายถึงจุดจบของเสรีภาพในการชุมนุม   

 

ที่มาภาพ ประชาไท