สืบเนื่องมาจากเหตุการณ์ เมื่อวันที่ 3 พฤษภาคม 2557 เวลา 19.00 น. คุณวรรณสิงห์ ประเสริฐกุลได้พบเห็นคนคนหนึ่ง กระโดดลงไปในแม่น้ำ ซึ่งวินาทีที่เธอกระโดดนั้น ทุกคนบนเรือไม่มีใครรู้ว่านั่นคือการตัดสินใจของเธอตัวเอง ทุกคนต่างคิดว่าเป็นอุบัติเหตุ และตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า
ปฏิกิริยาแรกของทุกคนคือตระโกนบอกท้ายเรือว่ามีคนตกน้ำท้ายเรือหันมามองและเริ่มวิ่งเรืออ้อมวนกลับไปยังจุดที่ผู้หญิงคนนั้นตกลงไป ผู้โดยสารและท้ายเรือต่างช่วยกันโยนห่วงยางและแผ่นลอยชูชีพไปให้เธอ มีจำนวนไม่น้อยที่ลอยไปตกใกล้ๆเธอ แต่เธอไม่คว้ามันไว้ แต่กลับว่ายหนีห่างออกไป
ไม่มีผู้โดยสารหรือเจ้าหน้าที่คนไหนกระโดดลงไปในน้ำเพื่อช่วยเธอ ตัวผมเองด้วยความช็อค และกระแสน้ำที่ไหลแรงบวกกลับความเสี่ยงที่จะถูกเรือลำอื่นชน (ซึ่งแล่นเฉี่ยวร่างของเธอคนนั้นไปหลายรอบ แม้ว่านายท้ายเรือจะพยายามวนเรือกันเรือลำอื่นแล้วก็ตาม) จึงเกิดความกลัว ไม่กล้ากระโดดลงไป คิดว่าผู้โดยสารคนอื่นๆก็ไม่น่าจะต่างกัน
คนบนเรือเริ่มช่วยกันโทรหาเจ้าหน้าที่เพื่อขอความช่วยเหลือแต่ปัญหาก็เริ่มเกิดเพราะไม่มีใครรู้ว่ากรณีเช่นนี้ต้องโทรหาใคร สัญชาตญาณแรกของทุกคนคือโทรหา 191 แต่กลับเป็นเสียงรอสาย ไม่มีใครติดต่อตำรวจได้ (ภายหลัง โทรต้องรอสายถึง 8 นาที กว่าจะมีคนรับ)
ไม่มีป้ายแปะแต่บนเรือแต่อย่างใด ว่ากรณีฉุกเฉินให้ติดต่อใคร ถามนายท้ายเรือ เขาเองก็ไม่รู้ว่าต้องติดต่อใครในกรณีแบบนี้ ระหว่างที่เรือกำลังแล่นไปเทียบท่าอีกฝั่ง ก็มีผู้โดยสารที่ช่วยกัน search หาเบอร์ฉุกเฉินด้วยอินเตอร์เน็ตบนเรือ จนพบเบอร์สายด่วนของเบอร์เจ้าท่า 1199 จึงได้โทรเข้าไปแจ้งเหตุ จนกระทั่งมาถึงฝั่งเทียบท่า ลงจากเรือเราจึงค่อยเห็นป้ายไฟวิ่ง แสดงคำว่า สายด่วนกรมเจ้าท่า กระทรวงคมนาคม 1199 ซึ่งเป็นตัววิ่งบนป้ายไฟ
