จริง ๆ แล้วกฎหมายทุก ๆ ฉบับก็มีทั้งข้อดี และ ข้อเสียด้วยกันทั้งนั้น อยู่ที่ผู้ใช้ ท่านนั้น ๆ ที่จะใช้ไปในแนวทางใหนต่างหาก ที่เขาเหล่านั้นจะยกมาอ้าง  กล่าวคือ เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง และกลุ่มพวกพ้องที่เขาเหล่านั้นพึงได้พึงเสีย ยกตัวอย่าง มาตรา 112 มาตรา 112 ก็มีทั้งข้อดี และข้อเสียอย่างที่ได้กล่าวมาแล้วในข้างต้น จริง ๆ แล้วในมวดสถาบันพระมหากษัตริย์ ประชาชนชาวไทยทุก ๆ หมู่เหล่า ไม่มีผู้หนึ่งผู้ใดใครที่จะไปแตะต้องอยู่แล้ว เราต้องทำความเขาใจให้ท่องแท้จริง ๆ เสียก่อนน่ะครับว่า ประชาชนคนไทย 99.9 % เรารักและเทิญทูลสถาบันเหนือสิ่งอื่นใด เพราะฉนั้น มาตรา 112 ที่กำลังมีเรื่องมีราวอยู่ในขณะนี้นั้น มิใช้ก่อเกิดจากประชาชนโดยตรง แต่ที่เป็นเรื่องเป็นราวอยู่น่ะทุกวันนี้นั้นก็เกิดจากนักการเมืองโดยตรงทั้งนั้น ก็เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว และพวกพ้อง อย่างที่ผมได้กล่าวมาแล้วในข้างต้น .ทั้งนั้น ประชาชนจริง ๆ ไม่มีได้ หรือมีเสียด้วยเลยแม้แต่น้อย แต่เขาเหล่านั้นก็อ้างทำเพื่อประชาชนตรงนี้ต่างหากล่ะครับที่เรา ๆ ท่าน ๆ ควรจะหาวิธีใดวิธีหนึ่ง หยุดยั้งนักการเมืองเหล่านั้นไม่ให้ใช้ประชาชนเป็นโล่กำบังอีกต่อไป สำรับผมแล้วนั้น ในมาตรา 112 นั้น จะปรับปรุงหรือไม่ ไม่สำคัญ เพราะมาตรา 112เดิม ๆ ก็ไม่ได้ทำอะไรกับประชาชนอยู่แล้ว ถ้าเราไม่ไปยุ่งไปเกี่ยวข้องด้วย หรือถ้าเห็นควรแก้ใขให้ดีขึ้นไปอีก อันนี้ผมก็เห็นด้วย แต่ ถ้าจะยกออกไปเลยนั้น.. ผมไม่เห็นด้วยครับ !!

 

“กฎหมายอาญาของไทยเป็นกฎหมายที่มีความเป็นสากล กล่าวคือ ให้ความคุ้มครองประมุขของรัฐต่างประเทศและผู้แทนของรัฐต่างประเทศด้วย ดังจะเห็นได้จากมาตรา ๑๓๓ และ มาตรา ๑๓๔ ซึ่งบัญญัติไว้ว่า

 มาตรา ๑๓๓ ผู้ใดหมิ่นประมาท ดูหมิ่นหรือแสดงความอาฆาตมาดร้ายราชาธิบดี ราชินี ราชสามี รัชทายาท หรือประมุขแห่งรัฐต่างประเทศ ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่หนึ่งปีถึงเจ็ดปี หรือปรับตั้งแต่สองพันบาทถึงหนึ่งหมื่นสี่พันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

 มาตรา ๑๓๔ ผู้ใดหมิ่นประมาท ดูหมิ่น หรือแสดงความอาฆาตมาดร้ายผู้แทนรัฐต่างประเทศ ซึ่งได้รับแต่งตั้งให้มาสู่พระราชสำนัก ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่หกเดือนถึงห้าปี หรือปรับตั้งแต่หนึ่งพันบาทถึงหนึ่งหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

 ดังนั้น ถ้ายกเลิกมาตรา ๑๑๒ ผลตามกฎหมาย ก็คือ ประเทศไทยให้ความคุ้มครองประมุขแห่งรัฐต่างประเทศ แต่ไม่คุ้มครองประมุขของตนเอง ซึ่งเป็นเรื่องผิดวิสัยของอารยประเทศอย่างยิ่ง และหากจะยกเลิกมาตรา ๑๓๓ และมาตรา ๑๓๔ ไปพร้อมกับมาตรา ๑๑๒ ผลก็คือ ประเทศไทยจะกลายเป็นประเทศป่าเถื่อนในสายตาสังคมโลก และไม่มีประเทศที่เจริญแล้วประเทศใดในโลกคบค้าสมาคมด้วย เพราะไม่ให้เกียรติแก่ประมุขของเขา ซึ่งถือเป็นสัญลักษณ์แห่งเกียรติยศสูงสุดของประเทศเหล่านั้น”

 

  - “ข้อแตกต่างของความผิดฐานหมิ่นประมาทพระมหากษัตริย์กับบุคคลธรรมดาประการแรก ก็คือ มาตรา ๑๑๒ เป็นความผิดอาญาแผ่นดิน ซึ่งหมายความว่ารัฐเป็นผู้เสียหายและเจ้าหน้าที่ของรัฐจะต้องดำเนินการกับผู้กระทำความผิด ส่วนมาตรา ๓๒๖ เป็นความผิดอันยอมความได้หรือความผิดต่อส่วนตัว ซึ่งถ้าไม่มีผู้เสียหายไปแจ้งความร้องทุกข์กล่าวโทษ เจ้าหน้าที่รัฐก็จะไม่ดำเนินคดีให้ เหตุที่บัญญัติไว้แตกต่างกันเช่นนี้ เพราะไม่มีประเทศใดในโลกที่ประมุขของรัฐจะไปฟ้องร้องกล่าวโทษพลเมืองของตนเอง ดังนั้น หากยกเลิกมาตรา ๑๑๒ ก็เท่ากับเป็นการจำกัดสิทธิของประมุขแห่งรัฐไม่ให้สามารถคุ้มครองตนเองจากการถูกหมิ่นประมาทได้”

    - “มาตรา ๒๘ วรรคแรก ของรัฐธรรมนูญ ระบุว่า เสรีภาพของบุคคล ย่อมมีข้อจำกัดโดยเสรีภาพอีกคน ดังนั้น จะปล่อยให้คนผู้หนึ่งไปละเมิดเสรีภาพคนอื่นก็ทำไม่ได้อยู่แล้ว เพราะเสรีภาพมีขอบเขต ไม่ใช่ไม่มีข้อจำกัด เรื่องนี้เป็นเรื่องพื้นฐาน แค่อย่าใช้เสรีภาพไปก้าวล่วงเท่านั้น ก็จะไม่เกิดปัญหาเกี่ยวกับมาตรา ๑๑๒”

    - “การที่มีกลุ่มต่างๆ ออกมาเคลื่อนไหวเรียกร้องให้แก้ไขประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๑๑๒ โดยมองว่าเป็นการจำกัดสิทธิและเสรีภาพของตนนั้น อยากทำความเข้าใจให้ทราบว่า คนทุกคนมีสิทธิและเสรีภาพของตน แต่สิทธินั้นเป็นสิทธิที่อยู่ภายใต้ขอบเขตที่เหมาะสม และจะต้องไม่กระทบต่อสิทธิของผู้อื่นด้วย และทุกคนไม่ควรมองถึงบทลงโทษของกฎหมายแต่เพียงอย่างเดียว แต่ควรมองถึงประเด็นที่มีคนบางคน หรือบางกลุ่ม ที่พยายามจะกระทำผิดกฎหมาย โดยการละเมิดสิทธิเสรีภาพของสถาบันฯ และมองว่าคนผู้นั้นกระทำผิดอย่างไร ได้รับโอกาสชี้แจงแก้ข้อกล่าวหาแล้วหรือไม่ เพราะกฎหมายและบทลงโทษในทุกมาตราถูกกำหนดมาเพียงเพื่อป้องปรามการกระทำผิดเท่านั้น หากไม่มีผู้ใดกระทำผิดหรือละเมิดกฎหมายก่อน บทลงโทษนั้นย่อมจะไม่มีผลแต่อย่างใด”

1. แยกฐานความผิด "ดูหมิ่น" "หมิ่นประมาท" "อาฆาตมาดร้าย" เพื่อให้เกิดความชัดเจนและเป็นบรรทัดฐานสำหรับการดำเนินคดีของโจทก์ และการต่อสู้คดีของจำเลย



2. ไม่กำหนดโทษขั้นต่ำ เพื่อให้ศาลสามารถดุลยพินิจกำหนดโทษบนพื้นฐานกระบวนการแบบอารยะ รวมทั้งบทลงโทษไม่มากไปกว่าสมัยสมบูรณาญาสิทธิราชย์



3. ผู้ถูกกล่าวหาว่ากระทำผิด มีสิทธิที่จะได้รับการสันนิษฐานไว้ก่อนว่าบริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่ามีความผิดตามกฏหมายในการพิจารณาเปิดเผย รวมทั้งได้รับการพิจารณาปล่อยตัวชั่วคราว เพื่อเป็นหลักประกันบรรดาที่จำเป็นสำหรับการต่อสู้คดี



4. มีหน่วยงานเฉพาะทำหน้าที่โจทก์ดำเนินการฟ้องร้อง ที่มีความรู้เพียงพอทางด้านกฏหมายและประเพณีอันจำเป็นในการปกครองระบอบประชาธิปไตยที่มีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขอยู่ใต้รัฐธรรมนูญ

ติดใจในข้อที่ 4 ถึง 7

ข้อ 4. หากเป็นการกระทำผิดหลายครั้ง ควรเป็นความผิด ก็สมควรถูกลงโทษทบทวีคูณตามจำนวนครั้ง ไม่ควรระบุเป็นโทษสูงสุด 3 ปี ( เช่นกรณีอากง กระทำผิดซ้ำๆ )

ข้อ 5. ควรระบุออกมาให้ชัดว่า การแสดงความเห็นโดยสุจริตเป็นอย่างไร จาบจ้วง ล่วงเกิน แล้วอ้างว่ากระทำโดยสุจริตงั้นหรือ

ข้อ 6. จะพิสูจน์อย่างไรว่า การกล่าวหานั้นเป็นจริง จะเรียกใครมาตอบพิสูจน์ความจริงหรือ แล้วที่ว่าเป็นประโยชน์ต่อสาธารณะ อะไรคือประโยชน์ ใครได้ประโยชน์ แล้วใครถูกกระทำ ( บ้านเมืองนี้ศรีธนญชัยเยอะมาก )

ข้อ 7. จะบีบสถาบันทางอ้อมหรือ จึงห้ามบุคคลทั่วไปกล่าวโทษ ( ปัญหาของมาตรา 112 เกิดจากบรรดานักการเมืองชั่วๆ ที่ใช้กล่าวหาเพื่อแย่งชิงอำนาจกัน แทนที่พวกคุณจะล้อมคอก ล่ามโซ่ แก้สันดานนักการเมือง กลับมาริดรอนสิทธิ์ในการปกป้องพระเกียรติของสถาบันโดยประชาชน )

 

 

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ท่านก็เคยตรัสไว้ว่า กษัตริย์สามารถถูกวิจารณ์ได้ แต่ปัจจุบันมักมีคนบางกลุ่ม วิจารณ์อย่างเดียวไม่พอ ยังแต่งแต้มเติมสีเข้าไป เพื่อชักจูงคนอื่น ทำให้อาจจะมีใครหลายคน เข้าใจพระองค์ท่านผิดไป

ควรยกเลิกม.112 ทั้งหมด